beni gömmeyi unuttular

İnsan sadece bir kez ölmez, hatta yaşarken ölür önce. Derler ki bir kere ölen birdaha yaşamaz. Asıl soru şu, bir kere ölen daha kaç kere ölebilir? Bir insan kaç kere daha aynı yerlerden yara alıp, aynı acıyı hissedebilir? Kaç kere öldüğümü saymadım ama kaç kere öldürüldüğümü iyi saydım. İnsanoğlu öyle bir cellatki giyotinle ölümü bulan bile bazılarından daha vicdanlıdır. Herkesin bir acısı oluyor, herkes birilerinden şikayetçi. Asıl öğrendiğim şey, herkes acısının acısını başkasına ödeterek yaşamayı bir merhem sayıyor . Birileri birilerinin hep merhemi oluyordu. Ben o merhemi hiç aramadım, ölümün merhemi de yoktur. Ölüm, yaşamla bile avutulamaz. Yaşamak denildiğinde insanın içi kıpır kıpır olmalı oysa. Her bir gün bir mucize henüz ölmemiş olanlar için, öldürülmemişler için . Insan öldüğünü kabre girene kadar anlamazmış, öyle der alimler. Kafasını taşa vurduğu an, kalkamadığı an bilirmiş olduğu yeri. Ben böyle anladım işte. Kafamı çok vurdum bir şeylere ve kalkamıyorum. Kalkamadım. Olduğum yerden kalkamıyorum. En kötüsü beni gömmeyi de unuttular.